کریستوفر نولان در «اوپنهایمر» بهجای تمرکز صرف بر انفجار و هیجان، ذهن مخاطب را درگیر سنگینی تصمیمات علمی و اخلاقی میکند. روایت غیرخطی، موسیقی پرتنش و بازی درخشان کیلین مورفی باعث شده شخصیت اوپنهایمر عمیق، شکننده و انسانی به تصویر کشیده شود.
با این حال، ریتم تند و دیالوگهای سنگین ممکن است برای برخی مخاطبان خستهکننده باشد، اما همین ویژگی فیلم را به اثری جدی، تفکربرانگیز و متفاوت تبدیل کرده است؛ فیلمی که بیشتر از آنکه تماشاگر را سرگرم کند، او را وادار به فکر کردن میکند.
